شيخ عبدالله بن زياد آل نهيان، وزير خارجه امارات كه چند روز پيش رياست نشست وزراي خارجه شوراي همكاري خليج فارس را برعهده داشت، پس از برگزاري اين نشست به روزنامه كويتي القبس گفت: «من به برادران ايراني توصيه مي كنم كه اساسنامه شوراي همكاري خليج (فارس) را پيش از آنكه در امور داخلي هر يك از دولت هاي عضو دخالت كنند، به دقت بخوانند.» و در ادامه افزود: «شوراي همكاري يك تشكيلات ادغام شده است كه امنيت هر يك امنيت بقيه تلقي مي شود. شوراي همكاري در مواجهه با تهاجم عراق به كويت متحد بود و در مقابل هر تهديد ديگري عليه مردمش بايد متحد باقي بماند. موضع شوراي همكاري در قبال وقايع بحرين بسيار روشن است و بايد يك درس تلقي شود.» در پي اين اظهارات سست و شتاب زده شيخ عبدالله، افراد و گروه هايي هم كه بدون شناخت و تفكر به هر مسئله اي عليه ايران متوسل مي شوند تا مگر طرفي ببندند و شاخه اي از اين درخت تنومند را بشكنند به زعم خود براي تهاجم به ايران درخصوص حمايت از حقوق انساني مردم بحرين به بهانه لازم و در ظاهر موجه دست پيدا كردند و همنوا با مقامات برخي از كشورهاي عربي در توجيه اشغال بحرين و سركوب شديد و وحشيانه مردم مظلوم و بي دفاع اين كشور توسط نيروهاي متجاوز عربستاني و اماراتي در كنار نيروهاي نظامي امنيتي بحرين به اساسنامه شوراي همكاري خليج فارس استناد كردند. در اين باره بايد به چند موضوع اشاره كرد:
1- توافق امنيتي شوراي همكاري خليج فارس مربوط به تهديد امنيتي ناشي از تهاجم خارجي است، در حالي كه در بحران موجود مردم بحرين به عنوان شهروندان اين كشور با حكومت خود اختلاف دارند، حقوق خود را تضييع شده مي بينند و محقانه خواستار تحولات اساسي در حكومت و نحوه اداره آن و رفع محروميت ها و تبعيضات هستند، حال آنكه در وضعيت حاضر به شديدترين وجهي از تمام حقوقشان محروم و مورد ظلم و جنايت هستند.
2- در زماني كه اميران كشورهاي شوراي همكاري خليج فارس اساسنامه را نوشته و امضا كردند به نمايندگي از مردم شان در جلسه شركت و اساسنامه را پذيرفتند، پر واضح است كه مردم اين اجازه را به رئيس كشورشان نداده بودند كه برود پيمان و اساسنامه اي را تأييد و امضا كند كه به موجب آن از اين اختيار برخوردار شود كه براي سركوب آنها از نيروهاي نظامي و امنيتي اجانب استفاده شود. آيا در بين سران كشورهاي عضو شوراي همكاري خليج فارس كسي پيدا مي شود كه جرأت كند و بگويد در اين اساسنامه مشاركت در سركوب و قلع و قمع شهروندان كشورهاي عضو پيش بيني شده و در زمان امضاي اساسنامه، سران اين كشورها به آن اذعان داشتند؟
3- در حالي كه شيخ سلمان بن حمد، امير بحرين خودش به عنوان حاكم اين كشور حق جنايت و كشتن مردم بحرين را ندارد چگونه قابل قبول است كه براي قتل و كشتار مردمش از اجانب (نيروهاي نظامي امنيتي عربستان و امارات) كمك بگيرد و آنها به وحشيانه ترين شكل همراه نيروهاي نظامي و امنيتي اين كشور مردم بي پناه بحرين را به خاك و خون بكشانند؟
4- هيچ اساسنامه اي در هيچ كجاي دنيا نمي تواند در بردارنده مجوز جرم و جنايت عليه مردم يك كشور باشد، بر فرض كه چنين امر ضد بشري و جنايتكارانه در اساسنامه وجود داشته باشد- كه ندارد- در اين صورت چنين اساسنامه اي مشروعيت ندارد و با توسل به آن نمي توان جنايت عليه يك ملت را توجيه كرد و با انگ زدن به مدافعان حقيقي حقوق انسان ها آنها را متهم به دخالت در امور داخلي ديگران كرد. نيروهاي عربستان و امارات متجاوز و سران اين دو كشور به همراه امير بحرين مجرم و جنايتكارند.
منبع:سايت بصيرت
[ 1390/1/25 ] [ 16:48 ] [ zeyafat10 ]
[ (0) نظر]